In vitro [(2)H6]deanol was rapidly taken up by rat brain synaptosomes, but was neither methylated nor acetylated. [(2)H6]Deanol was a weak competitive inhibitor of the high affinity transport of [(2)H4]choline, thus reducing the synthesis of [(2)H4]acetylcholine. In vivo [(2)H6]deanol was present in the brain after i.p. or p.o. administration Algunas personas creen que DMAE puede ayudar a mejorar el estado de ánimo y mejorar la depresión. Un pequeño estudio en personas que tenían deterioro cognitivo relacionado con el envejecimiento encontró que DMAE redujo la depresión, la ansiedad y la irritabilidad. También encontró que fue útil para aumentar la motivación y la iniciativa. That is, a solution of 1 mM deanol bitartrate and 1 mM NaCl looks identical to 1 mM deanol hydrochloride and 1 mM sodium bitartrate. First, let’s look at DMAE. DMEA is a small molecule with a The objective. To study the effectiveness of deanol aceglumate (Nooclerin), administered for two months for prevention of TH. Patients and methods. A single blind randomized placebo-controlled Produkowany przez duńską firmę lek reguluje poziom glukozy i insuliny, dzięki czemu pomaga pacjentom chorującym na cukrzycę typu 2. Substancją czynną leku jest semaglutyd - agonista receptora GLP-1. - Te leki zostały opracowane jako leki inkretynowe, czyli do bezpiecznego obniżania podwyższonej glikemii. Vay Tiền Nhanh Chỉ Cần Cmnd. Leczenie cukrzycy polega na obniżaniu zbyt wysokiego poziomu cukru we krwi. W tym celu wykorzystuje się metody niefarmakologiczne (odpowiednią dietę, zwiększoną aktywność fizyczną, zioła) jak i różnego rodzaju leki ( metforminę, pochodne sulfonylomocznika, flozyny, insulinę). Czym różnią się poszczególne leki przeciwcukrzycowe? Które z nich powodują hipoglikemie, która ułatwiają odchudzanie, a które prowadzą do przyrostu masy ciała? W terapii cukrzycy wykorzystuje się leki z różnych grup terapeutycznych. Wszystkie mają za zadanie obniżenie glikemii, ale działają w różny sposób. Leki takie jak metformina zwiększają wrażliwość tkanek na działanie edogennej insuliny, pochodne sulfonylomocznika zwiększają wydzielanie insuliny przez trzustkę, a np. flozyny umożliwiają bezpieczne wydalanie nadmiaru cukru z organizmu wraz z moczem. O tym, jakie leki na jakim etapie leczenia są wprowadzane decyduje lekarz na podstawie badań (głównie na podstawie odsetka hemoglobiny glikowanej). Ogólny schemat leczenia cukrzycy typu 2 określają wytyczne Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego. Poszczególne preparaty powinny być wprowadzane w odpowiedniej kolejności i odpowiednio ze sobą łączone – bardzo często pacjent z cukrzycą musi przyjmować leki z 2-3 grup terapeutycznych. Kiedy leki doustne przestają być skuteczne w kontrolowaniu glikemii u pacjentów z cukrzycą typu 2, wówczas do leczenia wprowadza się insulinę. Leki przeciwcukrzycowe: Metformina – umożliwia lepsze wykorzystanie insuliny, widzialanej przez trzustkę, poprzez zwiększenie wrażliwości tkanek na ten hormon. Preparaty: Avamina, Etform, Formetic, Glucophage, Metfogamma, Metformax, Metformin, Metifor, Siofor, Symformin Pochodne sulfonylomocznika – stymulują komórki beta trzustki do zwiększonego wydzielania insuliny. Preparaty (obecnie stosowane są leki tzw. trzeciej generacji): Amaryl. Avaron, Diaryl, Glibetic, Glidiamid, GlimeHexal, Glitoprel, Glimepiride, Glimorion, Pemidal, Symglic Inhibitory alfa-glukozydazy – spowalniają wchłanianie się węglowodanów z jelita cienkiego, poprzez zahamowanie trawienia węglowodanów złożonych. Preparaty: Adeksa, Glucobay Agoniści receptora GLP-1 – zwiększają insulinowrażliwość oraz wydzielanie własnej insuliny oraz hamuja opróżnianie żołądka, co zmniejsza ilość wchłoniętych węglowodanów. Leki z tej grupy to: Budureon, Byetta, Luxumia, Ozempic, Saxenda, Trulicity, Victoza Inhibitory DPP-4 – zwiększają wydzielanie insuliny z trzustki, zmniejszają ilość wchłanianych węglowodanów oraz zmniejszają ilość glukozy wydzielanej przez wątrobę. Preparaty: Galvus, Januvia, Ristaben, Trajenta, Vipidia Agoniści PPAR-y – zwiększają wrażliwość tkanek obwodowych na insulinę. Preparaty: Pioglitazone Inhibitory SGLT-2 – nie uszkadzając nerek usuwają nadmiar cukru z krwi do moczu Preparaty: Forxiga, Invocana, Jardiance, Steglatro Insulina – jest wprowadzana do leczenia cukrzycy typu 2 wówczas, gdy pomimo stoswania maksymalnych dawek leków doustnych, poziom cukru we krwi i tak jest za wysoki. Insulinoterapią w cukrzycy typu 2 zwykle rozpoczyna się od dodania do dotychczas stosowanych leków insuliny bazowej (analog długodziałający lub insulina NPH o przedłuzonym czasie działania). Kiedy i to nie pozwala na skuteczne obniżenie glukozy, wówczas wprpwadza się insulinę także do posiłków. Grupa leków Sposób działania Działania niepożądane i przeciwwskazania Metformina Lek pierwszego wyboru w terapii cukrzycy typu 2; W monoterapii jest skuteczna u pacjentów z insulinoopornością, których trzustka wydziela spore ilości insuliny; Uwrażliwia tkanki na działanie własnej insuliny, zmniejsza syntezę glukozy w wątrobie i zwiększa jej wykorzystywanie przez mięśnie; Obniża poziom cukru we krwi, ale także stężenie triglicerydów; Zwiększa stężenia „dobrego” cholesterolu HDL Nie powoduje hipoglikemii; Nie powoduje przyrostu masy ciała, może sprzyjać redukcji kilogramów. Dość często występują dolegliwości ze strony układu pokarmowego: nudności, wymioty, biegunka, bóle brzucha i utrata apetytu; Rzadziej pojawiają się zaburzenia smaku i zmiany skórne; Najrzadszym, ale też najbardziej niebezpiecznym skutkiem ubocznym przyjmowania metforminy może być kwasica mleczanowa. Nie powinna być stosowana u osób nadużywających alkoholu, z niewydolnością serca i nerek. Pochodne sulfonylomocznika Stymulują komórki trzustki do wydzielania insuliny; Działają niezależnie od stężenia cukru we krwi – mogą powodować niedocukrzenia; Wykazują działanie przeciwzakrzepowe; Zaliczane do leków starszej generacji, obecnie tracą na znaczeniu, z powodu pojawiania się tzw. nowoczesnych leków przeciwcukrzycowych, mających mniej skutków ubocznych. Powodują hipoglikemie; Mogą powodować dolegliwości z przewodu pokarmowego (wymioty, nudności) oraz skórne reakcje alergiczne. Nie należy stosować u pacjentów z niewydolnością serca, wątroby i nerek. Inhibitory alfa-glukozydazy Spowalniają procesy trawienia węglowodanów złożonych, co zmniejsza szybkość przyswajania i ilość wchłoniętych węglowodanów; Działają wyłącznie w jelitach; Mają wpływ na glikemię po posiłkach węglowodanowych; Nie powodują hipoglikemii; Wykazują działanie przeciwmiażdżycowe, działają ochronnie na układ sercowo-naczyniowy. Do najczęściej występujących działań niepożądanych zalicza się: wzdęcia, biegunki, bóle żołądka, nudności, gazy. Nie należy stosować przy chorobach przewodu pokarmowego. Leki inkretynowe Naśladują inkretyny – hormony, które pobudzają wydzielania insuliny; Leki o umiarkowanym działaniu – obniżają glikemię o 20-30 mg/dl; Hamują opróżnianie żołądka, opóźniają pojawianie się głodu; Nie powodują hipoglikemii; Nie powodują przyrostu masy ciała, a wręcz przeciwnie – ułatwiają odchudzanie; Niektóre leki inkretynowe podaje się w formie iniekcji podskórnych (podobnie jak insulinę). Nudności, brak apetytu, wymioty. Agoniści PPAR-y Poprawiają insulionowrażliwość (szybszy transport glukozy do komórek); Mogą prowadzić do przyrostu masy ciała; Nie powodują hipoglikemii. Mogą powodować obrzęki. Zwiększają ryzyko złamań kości. Nie powinny być stosowane u pacjentów z niewydolnością serca i wątroby. Inhibitory SGLT-2 (flozyny) Obniżają próg nerkowy, warunkujący przepuszczanie glukozy do moczu, który fizjologicznie „ustawiony” jest na ok. 180-200 mg/dl – pod wpływem flozyn cukier z krwi do moczu przenika już przy wartości ok. 140 mg/dl – w efekcie poziom cukru we krwi jest niższy; Ułatwiają redukcję masy ciała – dziennie wraz ze słodkim moczem pacjent traci ok. 400 kcal; Nie powodują niedocukrzeń – nie działają, kiedy glikemia jest niższa niż 140 mg/dl; Powinny być stosowane u osób z niewyrównaną cukrzycą – przy dobrym wyrównaniu nie dają efektów; Nie powinny być stosowane u osób bardzo szczupłych. Infekcje i zakażenia grzybicze i bakteryjne dróg moczowych. Insulina Insulina to hormon, obniżający poziom cukru we krwi; Fizjologicznie największe stężenie insuliny występuje po posiłkach zawierających węglowodany; Jest jedynym lekiem stosowanym w terapii cukrzycy typu 1; U pacjentów z cukrzycą typu 2 insulina bywa łączona z lekami doustnymi. Lek o silnym działaniu hipoglikemizującym. Insulinoterapię w cukrzycy typu 2 zwykle rozpoczyna się od wprowadzenia insuliny analogowej długodziałającej. Analogi to insuliny bez wyraźnego szczytu działania, przez co ryzyko niedocukrzenia jest mniejsze. Duże ryzyko hipoglikemii. Sprzyja przyrostowi masy ciała. Kiedy przyjmować leki na cukrzycę? Osoby chorujące na cukrzycę typu 2 często zastanawiają się, czy oby na pewno muszą przyjmować leki na obniżenie cukru. Niechęć do farmakoterapii może wynikać z faktu, że umiarkowanie podwyższona glikemia nie daje żadnych nieprzyjemnych objawów, więc pacjent nie ma poczucia, że jest chory. Ponadto część diabetyków po rozpoznaniu cukrzycy faktycznie nie stosuje żadnych medykamentów, a jedynie ma za zadanie zmodyfikować swoją dietę. To sprawia, że wiele osób zadaje sobie pytanie, czy na pewno trzeba przyjmować leki przeciwcukrzycowe. W tym miejscu trzeba przypomnieć, że cukrzyca typu 2 jest chorobą o postępującym charakterze. Oznacza to, że z czasem staje się ona coraz bardziej zaawansowana. O ile na początkowym etapie leczenia do wyrównania glikemii może wystarczać dieta, to po jakimś czasie konieczne jest wprowadzenie np. metforminy. Lek ten też nigdy nie jest docelowy, kiedy przestaje być skuteczny, lekarz wprowadza do terapii preparaty o innych mechanizmach działania. W ten sposób, oddziałując na glikemię z różnych stron, można ją skuteczniej utrzymywać w granicach normy, a tym samym odsuwać w czasie konieczność przyjmowania insuliny. Insulina jest lekiem stosowanym nie tylko w cukrzycy typu 1, ale także w cukrzycy typu 2, choć najczęściej dopiero po wielu latach leczenia lekami doustnymi. Bardzo ważne jest, by przyjmować leki wedle wskazówek lekarza, który dostosował ich rodzaj i dawkę do etapu rozwoju cukrzycy. Skąd wiadomo, że dany sposób leczenia jest skuteczny? Wskaźnikiem powinna być tutaj hemoglobina glikowana. Jeśli jest ona w granicach normy (zwykle poniżej 8%) oznacza to, że leczenie jest prowadzone poprawnie. Kiedy hemoglobina przekracza normę (mimo przestrzegania diety i przyjmowania zaleconych leków) wówczas należy rozważyć zintensyfikowanie terapii. Pamiętaj: Cukrzyca typu 2 ma postępujący charakter – w zależności od etapu jej rozwoju lekarz dopiera odpowiednie leki. Często w leczeniu cukrzycy typu 2 konieczne jest przyjmowanie jednocześnie kilku leków o różnym mechanizmie obniżania poziomu cukru we krwi. O tym, czy leczenie jest skuteczne świadczy hemoglobina glikowana. Jeśli jej odsetek jest za wysoki oznacza to, że należy zmienić (zintensyfikować) leczenie. Na ostatnim etapie leczenia cukrzycy typu 2 stosuje się insulinoterapię. Insulina jest potrzebna wówczas, gdy pacjent nie wydziela już własnej insuliny, albo wydziela jej bardzo mało, co jest konsekwencją insulinooporności i wcześniejszej długotrwałej nadprodukcji tego hormonu. fot. Fotolia Dla kogo przeznaczone są doustne leki przeciwcukrzycowe? Doustne leki przeciwcukrzycowe stosowane są przede wszystkim w leczeniu cukrzycy typu 2, zwanej inaczej insulinoniezależną. W przypadku cukrzycy typu 1, tzw. insulinozależnej, polegającej na autoimmunologicznym procesie niszczenia komórek odpowiedzialnych za produkcję insuliny, doustne leki przeciwcukrzycowe stosowane są jedynie pomocniczo, w indywidualnych przypadkach. Diagnoza - cukrzyca. I co dalej? ABC leczenia cukrzycy Jaki jest cel terapii lekami przeciwcukrzycowymi? Ogólnym celem terapii doustnymi środkami przeciwcukrzycowymi jest obniżenie stężenia glukozy we krwi. W grupie tychże leków wyróżniamy dwie klasy, pierwszą o działaniu hipoglikemizującym oraz drugą o działaniu antyhiperglikemicznym. Poszczególne leki w grupach i podgrupach różnią się mechanizmami działania oraz profilem farmakologicznym. Na czym polega działanie leków hipoglikemizujących? Leki hipoglikemizujące stosowane są w monoterapii bądź w leczeniu skojarzonym. Należą do nich pochodne sulfonylomocznika, które charakteryzują się tzw. receptorowym, trzustkowym mechanizmem działania. Polega on na łączeniu się leku z odpowiednimi receptorami obecnymi na powierzchni komórek β, co w rezultacie prowadzi do wyrzutu insuliny z tych komórek. Wydzielany hormon - insulina zwiększa transport glukozy do wnętrza komórek, obniżając jej poziom we krwi. Poza tym pochodne sulfonylomocznika mogą działać w drugim mechanizmie tzw. pozatrzustkowym, poprzez nasilenie syntezy glikogenu, hamowanie glukoneogenezy oraz insulinazy oraz poprzez zwiększanie liczby receptorów dla insuliny. Ogół tych procesów ma za zadanie obniżyć stężenie glukozy we krwi. Substancje czynne w tej grupie to: glibenklamid (Euclamin), gliklazyd (Diaprel, Diabrezide, Gliclada), glikwidon (Glurenorm). Drugą podgrupą leków o działaniu hipoglikemizującym są glimidy. Są to niesulfonylomocznikowe leki zwiększające wydzielanie insuliny. Ich mechanizm działania polega na pobudzaniu komórek β do wydzielania hormonu. Są stosowane głównie w celu obniżenia poposiłkowej glikemii - są nawet nazywane poposiłkowymi regulatorami hipoglikemii. Substancje czynne to: repaglimid (NovoNorm), nateglimid (Starlix). Joga w walce z cukrzycą Jak działają leki antyhiperglikemiczne? Leki antyhiperglikemiczne zmniejszają wytwarzanie glukozy, czyli hamują proces glukoneogenezy lub powodują zwiększone jej zużycie, zaliczamy tutaj pochodne biguanidu, takie jak metforminę oraz fenforminę. Kolejną grupą są inhibitory α-glukozydazy. W wyniku ich działania następuje obniżenie hydrolizy węglowodanów złożonych i obniżenie poziomu glukozy we krwi. Przykładami są akarboza (Glucobay) i miglitol (Glitycol). Glitazony – leki przeciwcukrzycowe Glitazony to trzecia grupa leków przeciwcukrzycowych. Ich działanie polega na aktywacji odpowiednich receptorów, które powodują transkrypcję określonych białek. Białka zwiększają wrażliwość insuliny oraz hamują tworzenie i uwalnianie z tkanki tłuszczowej czynników wywołujących insulinooporność, zmniejszają zapotrzebowanie na insulinę oraz zmniejszają stężenie glukozy we krwi. Substancje czynne to: Rozyglitazon, Pioglitazon, Proglitzaon. Więcej na temat leczenia cukrzycy typu 2 - wywiad z lekarzem W celu skutecznego obniżenia poziomu glukozy we krwi niejednokrotnie korzysta się z kilku mechanizmów jednocześnie, stosując leczenie skojarzone. Odpowiednio dobrana kombinacja leków umożliwia efektywną walkę z podwyższonym poziomem glukozy, jednak w leczeniu farmakologicznym cukrzycy typu drugiego nie należy zapominać o zdrowym trybie życia oraz przestrzegniu diety cukrzycowej. Polecamy także:Najlepsza dieta dla diabetyka - jadłospis na 7 dniPowikłania cukrzycy - tym grozi zaniedbanie leczenia! Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem! Ponad 100 naturalne zioła lub leki naturalne i stosowane są do leczenia cukrzycy. Specyficzne zioła mogą osiągnąć te same działania konwencjonalnych leków, bez skutków ubocznych. Naturalne zioła mogą włączyć swoje ciało, aby wykonać następujące czynności: hamują wchłanianie złych węglowodanów, działać jako agenci hipoglikemii i zmniejszyć odporność na insulinę. Cukrzyca zioła klasyfikowane jako pomoc w różne bóle i inne objawy cukrzycy. Kategorie Herbal Akcji Naturalne zioła stosowane w leczeniu cukrzycy mogą być podzielone na działania ruchu. Hipoglikemii środki zioła, które zmniejszają insulinooporność Różne inhibitory wchłaniania węglowodanów Zioła, które Dolna stężenia glukozy we krwi Hiperglikemia lub podwyższone stężenie glukozy we krwi jest wspólny dla 1 i typu 2 cukrzyca typu. Zioła te są znane jako środki pujące glukozy we krwi. Gorzki melon Banaba Gymnema kozieradki Reduktory z insulinooporności Oporność na insulinę utrudnia prawidłowe obchodzenie się z glukozy przez organizm. W związku z tym, poziom glukozy nadal wysokie. Insulinooporność musi być zmniejszone lub wyeliminowane. Zioła te osiągnięcia tego działania. Żeń-szeń amerykański Banaba Cassia cynamon Panax ginseng Opuncja kaktus Soy Wanad Inhibitory absorpcji węglowodanów Umożliwiając organizmowi oprzeć wysokie indeks glikemiczny węglowodanów jest korzystne warunki. Następujące zioła realizuje tę czynność. Blond psyllium Kozieradka Glukomannan Guma guar Otręby owsiane Opuncja kaktus Soy Różne zioła Istnieje wiele ziół i naturalnych leków, które są znane, aby pomóc z objawów cukrzycy. Oto kilka z nich. Kwas alfa-liponowy, selen, stevia, Pieczarka łąkowa. Według publikacji Medicina (Kowno) 2002 badawczego przez Savickiene N, Dagilyte A Lukosius A, w borówka sekcji i neuropatii, borówka chroni oczy, poprawia koncentrację i pomaga z nerwami wzrokowymi. Rola diety i ćwiczeń Dr Vernon, prezes Amerykańskiego Stowarzyszenia Lekarzy bariatrycznej zatrudnia naturalne podejście do leczenia cukrzycy. Dr Vernon mówi, chodzić w jej pacjenci z objawami cukrzycy, ale "każdy obiektywny pomiar medycznej, wyjść wyleczyć." Zmiana diety przez usunięcie węglowodanów jest taktyka jej strategii. Departament kinezjologii i Zdrowia, University of Texas w Austin, USA, publikacji Sports Med, listopad 1997, badanie przeprowadzone przez Johna Ivy zauważa: "osoby, które utrzymują się fizycznie aktywny tryb życia są znacznie mniej narażone na zaburzenia tolerancji glukozy i nie-insulinę cukrzyca insulinozależna ". Naturalne zioła, dieta i ćwiczenia fizyczne mogą kontrolować i leczyć cukrzycę. Diabetycy – poza lekami na cukrzycę – często są zmuszeni do stosowania innych leków. Czy i jakie leki wpływają na poziom glikemii lub wchodzą w interakcje z lekami przeciwcukrzycowymi? Osoby chorujące na cukrzycę sięgają po leki na typowe problemy zdrowotne, takie jak przeziębienie, kaszel, katar, ból głowy, ból zęba. Często diabetycy cierpią na choroby współtowarzyszące cukrzycy – przede wszystkim nadciśnienie tętnicze czy podwyższony poziom cholesterolu, co wiąże się ze stosowaniem kilku leków jednocześnie. Wiele leków może wchodzić w niekorzystne interakcje pomiędzy sobą. Leki na cukrzycę a inne leki – na co zwracać uwagę? Które interakcje mogą być niebezpieczne? Cukier w lekach Diabetycy powinni zwracać uwagę na zawartość cukru we wszystkich lekach, by dodatkowo nie obciążać swojego organizmu. Największa ilość cukru znajduje się zazwyczaj w syropach, wieloskładnikowych lekach na grypę i przeziębienie w saszetkach oraz tabletkach do ssania. Należy unikać preparatów zawierających w swoim składzie glukozę, sacharozę czy syrop glukozowo-fruktozowy. Osoby chorujące na cukrzycę mogą stosować leki słodzone słodzikami. Słodziki nie podwyższają stężenia glukozy we krwi. Są to między innymi sorbitol, ksylitol, fruktoza, aspartam, acesulfam – interakcje Metformina jest jedną z najczęściej stosowanych substancji leczniczych o działaniu hipoglikemizującym. Metformina zawarta jest w lekach takich jak na przykład: Avamina, Glucophage, Formetic, Siofor. Z metforminą należy ostrożnie stosować leki takie jak glikokortykosteroidy, środki antykoncepcyjne, diuretyki, hormony tarczycy. Leki te mogą działać antagonistycznie do metforminy, czyli podwyższać poziom cukru we krwi. Diabetycy przyjmujący powyższe leki powinni częściej wykonywać pomiary glikemii. Inhibitory konwertazy angiotensyny, czyli grupa leków stosowana w terapii nadciśnienia tętniczego, mogą zmniejszać stężenie glukozy we krwi. W przypadku, gdy pacjent stosuje leki z tej grupy, konieczne jest dostosowanie dawki metforminy. Lekarstwa zawierające nifedypinę zwiększają wchłanianie metforminy z przewodu pokarmowego. Cymetydyna zwiększa stężenie metforminy we krwi. Pochodne sulfonylomocznika – interakcje Pochodne sulfonylomocznika to leki zwiększające wydzielanie insuliny. W tej grupie leków najczęściej stosowane są: gliklazyd (Diaprel MR, Gliclada, Symazide MR), glipizyd (Glibenese GITS, Glipizide BP), glimepiryd (Amaryl, Glibetic, Avaron, Symglic). Łączne stosowanie pochodnych sulfonylomocznika z innymi lekami przeciwcukrzycowymi (insuliną, metforminą, akarbozą) niesie za sobą ryzyko zbyt dużego obniżenia glikemii. Taka skojarzona farmakoterapia zawsze powinna być pod kontrolą lekarza. Efekt hipoglikemiczny może pojawić się przy łącznym stosowaniu pochodnych sulfonylomocznika oraz: ►leków przeciwzapalnych (np. fenylbutazon), ►leków stosowanych w leczeniu zakażeń bakteryjnych i grzybiczych (np. mikonazol), ►leków obniżających wysokie ciśnienie krwi (inhibitory konwertazy angiotensyny), ►leków stosowanych w leczeniu depresji (inhibitory MAO). Niektóre leki mogą osłabiać działanie pochodnych sulfonylomocznika, co może prowadzić do znacznego podwyższania poziomu cukru. Do leków mogących powodować takie interakcje należą między innymi: glikokortykosteroidy (leki stosowane w leczeniu stanów zapalnych i alergii), leki sympatykomimetyczne (lekarstwa stosowane w leczeniu astmy, przekrwienia błony śluzowej nosa, kaszlu i przeziębieniu, w przyspieszonej akcji serca), chlorpromazyna (lek stosowany w leczeniu ciężkich zaburzeń psychicznych). Interakcje gliptyn Gliptyny, czyli inhibitory dipeptydylopeptydazy 4, zwiększają stymulowane glukozą wydzielanie insuliny. W leczeniu cukrzycy typu 2. stosuje się leki z tej grupy takie jak: sitagliptyna (np. Ristaben, Januvia), saksagliptyna (np. Onglyza), linagliptyna (np. Trajenta), wildagliptyna (np. Galvus). Stosowanie sitagliptyny łącznie z innymi lekami niesie małe ryzyko wystąpienia istotnych interakcji. U osób z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek leki takie jak ketokonazol, itrakonazol, klarytromycyna czy rytonawir mogą zmieniać farmakokinetykę sitagliptyny. Ryzyko pojawienia się interakcji zażywając saksagliptynę z innymi lekami jest bardzo małe. Łączne stosowanie z rifampicyną może prowadzić do osłabienia działania hipoglikemizującego leku. Linagliptyna i antybiotyk rifampicyna stosowane łącznie mogą wpłynąć na zmniejszenie stężenia linagliptyny, czyli obniżenie jej skuteczności. Pozostałe leki podawane łącznie z linagliptyną nie wykazują istotnych klinicznie interakcji. Podobnie jak inne gliptyny, wildagliptyna także nie wchodzi w istotne interakcje z pozostałymi stosowanymi lekami. Działanie obniżające poziom cukru we krwi może być hamowane przez równocześnie stosowane kortykosteroidów, sympatykomimetyków oraz leków stosowanych w chorobach tarczycy. Interakcje flozyn Flozyny to grupa leków, która hamuje aktywność kontransportera SGLT-2. Aktywność kotransportera SGLT-2 warunkuje wchłanianie glukozy z pramoczu w nerkach. Flozyny indukują więc wydalanie glukozy z moczem. Aktualnie w leczeniu stosuje się dapagliflozynę (Forxiga), empagliflozynę (Jardiance) oraz kanagliflozynę (Invokana). Dapagliflozyna i empagliflozyna to leki, które mogą zwiększać działanie moczopędne diuretyków pętlowych i tiazydów, w wyniku czego dochodzić może do odwodnienia i nasilenia działania hipotensyjnego. Jednoczesne podawanie dapagliflozyny lub empagliflozyny z innymi lekami hipoglikemizującymi może wymagać zmniejszenia ich dawek, by zniwelować ryzyko hipoglikemii. Ryzyko odwodnienia i niedociśnienia zwiększa się przy łącznym podawaniu kanagliflozyny i diuretyków. Insulina i pochodne sulfonylomocznika stosowane z kanagliflozyną mogą zwiększyć niebezpieczeństwo hipoglikemii, dlatego może być konieczne zmniejszenie dawek tych leków. Induktory enzymów: ziele dziurawca zwyczajnego, ryfampicyna, barbiturany, fenytoina, karbamazepina mogą zmniejszać ekspozycję kanagliflozyny, co przyczynia się do zmniejszenia jej skuteczności. Pacjenci, którzy stosują digoksynę lub inne glikozydy nasercowe powinni być pod stałą kontrolą lekarza, gdyż stężenie glikozydów nasercowych może zwiększać się w obecności kanagliflozyny. Wiele leków wchodzi w interakcje z doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi. Interakcje te mogą wpływać na skuteczność oraz bezpieczeństwo leczenia pacjentów, dlatego diabetycy powinni być pod stałą opieką lekarską. Amerykańscy naukowcy odkryli niedawno, że istnieje skuteczny lek na cukrzycę. Co ciekawe, nie jest to żadna nowa receptura. Okazuje się, że od lat leczono nim osoby chore na nadciśnienie. Badania amerykańskich naukowców z Comprehensive Diabetes Center działającego przy Uniwersytecie w Alabamie są zaskakujące. Werapamil, od dawna stosowany do obniżania ciśnienia tętniczego, można stosować również w przypadku ‒ jak działa?Werapamil to lek, który można było znaleźć w aptekach od wielu lat (również na polskim rynku). Przez długi czas uważano jednak, że lek ten jest skuteczny tylko przy leczeniu chorób naczyniowo-sercowych. Zapobiegał on przede wszystkim arytmii okazało się, że jest również w stanie usunąć bezpośrednią przyczynę cukrzycy. Chorzy na tę chorobę mają zbyt dużą ilość białka TXNIP w trzustce. Przy podwyższonym poziomie cukru białko to blokuje komórki beta, które nie mogą produkować lek na cukrzycę?Już wcześniej lekarze znali leki, które mogły wyleczyć wczesne stadia cukrzycy. Jednak najnowsze amerykańskie badania to rewolucja. Naukowcy z Alabamy postanowili podać Werapamil chorym na cukrzycę myszom. Szybko okazało się, że środek ten jest w stanie całkowicie wyleczyć cukrzycę w każdym przypadku i w każdym stadium. Dzieje się tak, ponieważ medykament obniża białka TXNIP w trzustce, a komórki beta zaczynają działać nad lekiem na cukrzycęJuż teraz naukowcy planują przeprowadzenie badań na ludziach. Znaleźli grupę 52 osób we wczesnym stadium cukrzycy, których komórki beta nie zatraciły jeszcze zdolności produkowania insuliny. W tych przypadkach szanse na całkowite wyleczenie choroby są najbardziej mają rozpocząć się już na początku 2016 roku i będą kosztowały ponad 2 miliony dolarów.

deanol lek na cukrzyce